12. Wyjdziesz za mnie ?

** Rozmowa Monic i Alvaro **

- Co ty tutaj robisz? - spytała Monic i przyglądała się Alvaro zaskoczona. Nie do końca rozumiała co się tutaj dzieje. Przecież Carmel zaprosiła ją na obiad. Gdzie ona jest? I co tutaj robi Alvaro?

- Kuzynka mnie zaprosiła na obiad, a ty ? - on również był zdezorientowany. Nie wiedział, ze to wszystko to plan rudowłosej by w końcu mogli, ze sobą porozmawiać. Ona sama wyszła na zakupy, bo przecież następnego dnia już wylatywała do Nowego Jorku.

- Też miałam przyjść na obiad.

- Carmelita - powiedzieli równocześnie. Domyślili się przyczyny ich spotkania. Nie krępując się przeszli od razu do rzeczy. Usiedli w dużym pokoju i przyglądali się sobie. Monic nadal czuła żal do Alvaro, ale próbowała mu tego nie okazywać. Nie chciała by wiedział. Chciała by myślał , że u niej wszystko dobrze, by się nie martwił. Nadal coś do niego czuła. On do niej też. Może zachował się jak skończony idiota, ale musiał tak postąpić. Dlaczego ?

- Skarbie, wybacz mi proszę - zaczął. Bał się od razu przejść do sedna sprawy. Dziewczynie zakręciła się łezka w oku słysząc znów te słowa. To jak pieszczotliwie ją nazwał. Uwielbiała jak tak do niej mówił.

- Podaj mi jeden powód, dlaczego ze mną zerwałeś nic nie tłumacząc. Przecież ja Cię z nim nie zdradziłam - mówiła powstrzymując łzy. Nie chciała płakać. Nie teraz. Nie tutaj.

- Musiałem - skwitował szybko i spuścił głowę. Wstyd mu było.

- Tak to musiałeś ?! Musiałeś mnie zostawić i nic nie tłumaczyć ? Ogarnij się. Nie masz już 5 lat ! - nie wytrzymała i zaczęła szlochać. Czuła się fatalnie. Ta rozmowa jej nie pomagała. Co gorsza, jeszcze bardziej ją dobijała.

- Klub narzucił mi, że nie mogę się spotykać z mało znaną dziewczyną... Powiedzieli, że albo się dostosuję, albo wylatuję !

- Co ty piedolisz ?! Chłopie ty siebie słyszysz czy nie ?! - wybuchła. Wstała i uderzyła pięścią w stół.

- Ja jej nie kocham. Kocham Tylko Ciebie. Proszę wybacz mi - klęknął przed nią na kolanach i wyciągnął pierścionek zaręczynowy. 

- Co ty robisz ? - wystraszyła się. Nie wiedziała co się dzieje. Co ma powiedzieć.
- Kocham Cię. Wyjdziesz za mnie ? - powiedział. W jego oczach mogła zobaczyć skruchę i miłość. Miłość do niej. Na prawdę był w niej zakochany. Nie chciał być z nikim innym. To na niej jej zależało. Ta cała Carla nic dla niego nie znaczyła. Liczyła się tylko ona, Monic.

** Carmelita **

Nie miałam pojęcia jak przebiegło spotkanie Monic i Alvaro, gdy wróciłam, ich już nie było. Mieszkanie było w idealnym stanie, więc się nie pozabijali. Nadszedł czas przygotowań do wyjazdu, więc wyciągnęłam moją walizkę na kółkach i powoli wyszukiwałam ubrania które ze sobą zabiorę. Nie wiedziałam czy w USA jest jak samo ciepło jak w Hiszpanii, więc wybrałam trochę cieplejszych i tych letnich. Włączyłam sobie szybszą muzykę i nadal się pakowałam. 

- Siostra, a ty gdzie wyjeżdżasz? - spytał stojący w drzwiach i krztuszący się śmiechem brat.

- A co ty taki ciekawski- przestałam tańczyć i usiadłam na łóżku przyglądając się bratu.

- No weź siostra, nie bądź taka. Gdzie jedziesz ? Zabrałaś już ze sobą chyba pół szafy ! - śmiał się oparty o framugę.

- Do USA

- A może tak dokładniej

- Do Nowego Jorku. Co, pocztówkę ci wysłać ? - wystawiłam język i pakowałam najpotrzebniejsze rzeczy z szafki nocnej.

- Ha ha ha, ale ty dowciapna. Z kim jedziesz ?

- Ciekawska dusza. Z Sergio Ramosem.

- A gumki spakowałaś ? - zaśmiał się i jednym ruchem umknął poduszce zmierzającej w jego kierunku.

***

Przez cały kolejny dzień próbowałam dodzwonić się do Monic i Alvaro. Żadne z nich nawet nie odebrało telefonu. Nie miałam pojęcia co się mogło stać podczas ich spotkania. Salon wyglądał tak samo jak przed moim wyjściem, więc chyba się nie pozabijali. Śladów krwi też nie znalazłam. Tak więc zostało mi tylko czekać, aż któreś z nich się do mnie odezwie.

A ja tym czasem kontynuowałam pakowanie. Usiadłam przed walizką i zastanawiałam się co powinnam spakować, a co jednak wyciągnąć.

W końcu mój telefon się odezwał ! Nie uwierzycie jaką odczułam ulgę widząc numer blondynki.

- Monic ! Nawet nie wiesz jak się o Ciebie martwiłam ! Co się stało ?! - nakrzyczałam na nią wcale nie czekając na "cześć" ani nic.

- Carmel, ochłoń proszę - była opanowana, jak nie ona - Mogę do ciebie przyjechać ?

- Uwielbiasz zadawać głupie pytania. Czekam ! - powiedziałam, a ona nic nie mówiąc , po prostu się rozłączyła.

Nie musiałam długo na nią czekać. Wystarczyło 15 minut i już siedziałyśmy na łóżku w moim pokoju. Dziewczyna była taka opanowana i poważna, a zarazem smutna. Nie miałam pojęcia o co chodzi. Co takiego się stało.

- Monic, co jest ? - spytałam najdelikatniej jak umiałam i otuliłam ją ramieniem.

- Spójrz - powiedziała i wyciągnęła czerwone pudełeczko z kieszeni. Niepewnie wzięłam je do ręki, otworzyłam i zobaczyłam ... Zobaczyłam cudny pierścionek zaręczynowy. Jak to ?! Od kogo ?! Od Valdesa ?! To nie możliwe, to za szybko !

- Alvaro mi go wczoraj dał.. - zaczęła huśtać nogami i bawić się palcami, by tylko nie spojrzeć w moje oczy. Ja i tak wiedziałam, że jest zagubiona i nie wie co robić. Sama bym nie wiedziała. Co on sobie wyobraża ? Najpierw z nią zrywa a teraz przybiega z pierścionkiem ? Ehh.. Nigdy nie zrozumiem facetów.

 Niebieskooka opowiedziała mi w skrócie całą wczorajszą sytuację i gdy tylko skończyła, przyglądała mi się czekając na jakąś reakcję. Mnie nie było stać na nic innego jak tylko otwarcie buzi z wrażenia i przyglądanie jej się wytrzeszczonymi oczami a'la Ozil.

- No powiedź coś...

- Zgodziłaś się ? - to jedyne co udało mi się z siebie wykrztusić.

- Myślałam, że ty mi pomożesz go zrozumieć. Chciałabym, ale wiesz jak było.. Co ja mam zrobić ? - wtuliła się we mnie i zaczęła płakać.

- Nie płacz skarbie. Wszystko będzie dobrze. Zostań na noc. Przegadamy całą noc, zrobi Ci się lepiej.

***

Wstałyśmy rano, obudzone przez Sergio. Leżałyśmy wtulone w siebie. Monic miała podkrążone oczy, płakała całą noc. Nie wiedziała co ma zrobić. Do tej pory nie wie. Ubrałyśmy się, zjadłyśmy śniadanie i na dwa samochody pojechaliśmy na lotnisko. Nie chciałam teraz opuszczać przyjaciółki, nie w tym momencie, ale wszystko już było ustalone.

- Obiecaj mi, że jak tylko podejmiesz decyzję, to mnie o tym poinformujesz - powiedziałam, żegnając się z nią.

- Obiecuję. Baw się dobrze i tęsknij za mną - udało jej się wykrzesać odrobinę uśmiechu i ucałowała mnie w oba policzki. Sergio zdezorientowany spojrzał na nas, ale poprosiłam go by nie pytał. W końcu to nic pewnego, to po co ma wiedzieć ? On również pożegnał się z Monic i weszliśmy na schody, machając jej. Nadszedł czas zmian, dla wszystkich. Ja pierwszy raz leciałam samolotem, z nowo poznanym chłopakiem do obcego kraju. Za to Monic zostaje sama i będzie musiała podjąć nie łatwą decyzję.

Zajęliśmy nasze miejsca i włożyliśmy nasze podręczne bagaże do schowków. Gdy zaczęliśmy się wznosić, spojrzałam przed okienko, by pożegnać się jeszcze z Madrytem.

- Będę za Tobą tęsknić - pomyślałam i spojrzałam na piłkarza. Bałam się tego lotu. Najbardziej samego startu. Piłkarz chyba zobaczył to w moich piwnych oczach, bo od razu złapał moją dłoń i delikatnie ją ścisnął. Oparłam głowę o jego bark i przymknęłam oczy. Jego obecność koło mnie sprawiała, że czułam się bezpieczniej. Poczułam jak delikatnie całuje moje czoło. Jak dla mnie to był najbardziej czuły gest na świecie.

- Witamy na pokładzie linii lotniczych Wizzair. Prosimy o zapięcie pasów oraz wyłączenie telefonów komórkowych. Za ok 12 godzin wylądujemy w Nowym Jorku. Życzę miłego lotu - powiedziała długonoga stewardesa i zaczęło się. Samolot ruszył i powoli zaczynaliśmy się wznosić. Podczas wykonywania tych czynności, mocniej ścisnęłam dłoń Sergio i zacisnęłam zęby.

- Spokojnie, nic Ci się nie stanie. Ze mną jesteś bezpieczna - powiedział i znowu ucałował mnie w czoło.